In zijn terugblik op het voorbije voetbalweekend had Peter Vandenbempt het deze ochtend op Radio 1 onder andere over de uitmatch van Anderlecht op het veld van Oostende en stelde hij dat paars-wit nog maar een keer “cynisch en klinisch drie punten was gaan pakken”.
“Zonder overschot en zonder franje, maar met zijn intussen kenmerkende stijl: karakter, discipline en organisatie”, zo sprak hij verder nog.
Nu vind ik Vandenbempt een grandioze voetbalcommentator en wil ik zeker niet beweren dat we aan de kust sprankelend voetbal hebben laten zien, maar “cynisch en klinisch” vond ik er qua woordkeuze wel een beetje over.
Hij moet als analist natuurlijk wel objectief en neutraal blijven, (hij mag dus niet supporteren zoals wij dat lekker wél kunnen) maar er is ook een hele context voorafgaand aan en volgend op deze match, en verder een trits omstandigheden die als “verzachtend” omschreven kunnen worden.
Om te beginnen is een verplaatsing naar (het ook altijd goed georganiseerd voetballende) Oostende nooit een piece of cake en kan het zeker geen schande genoemd worden dat je voor zo’n uitmatch in de eerste plaats hamert op een goede organisatie en bovenal eieren voor je geld kiest (zeker op Pasen!)
Verder kwam deze partij welgeteld drie dagen na een loodzware heenmatch in de EUL-kwartfinale tegen Manchester United. Met deze kwartfinale meegerekend spelen we tussen 9 en 30 april (dus op 23 dagen tijd) liefst zeven wedstrijden, dat is er bijna één om de drie dagen.
Het is dan ook ergens normaal dat we zondag in Oostende het zaakje wilden regelen met de energiebesparingsmodus “aan”. Donderdag wacht namelijk alweer de terugmatch in Manchester, waarna we moeten hopen dat we nog eens drie dagen later zonder al te veel (fysieke of mentale) averij klaar zijn voor de wedstrijd tegen FC Brugge, sowieso altijd een geladen en nu zeker cruciaal duel.
Met dit gegeven in het achterhoofd kan ik er begrip voor opbrengen dat Anderlecht aan de kust niet anderhalf uur lang pressingvoetbal bracht. Sterker zelfs: het zou eigenlijk van grote domheid getuigd hebben.
Ergens kan je deze play-offs in zekere zin vergelijken met een lange Ronde van Frankrijk waarbij in drie weken een dikke 3000 kilometer afgemaald moeten worden, met als ultieme doel: in het geel aankomen in Parijs.
Eventuele etappewinst is in zo’n context dan misschien wel leuk meegenomen, maar het heeft uiteindelijk geen zin uit te halen op Alpe d’Huez, als je ’s anderendaags minuten aan je broek gesmeerd krijgt in een tijdrit.
En alles wel beschouwd krijgen wij met onze dubbele Europese confrontatie tegen de Mancunians tussendoor eigenlijk ook nog eens Parijs-Roubaix en de Ronde van Vlaanderen voor de kiezen, (terwijl de concurrentie lekker van een rustdag geniet), een verzachtende omstandigheid die mijns inziens wel kan tellen als we niet elke col “volle gas” naar boven rijden …
Maar er is meer: mensen zijn kort van geheugen. Het is pas een jaar geleden dat we in de play-offs tegen datzelfde Oostende onderuit gingen (op het veld van Roeselare, weet u nog?) na een ronduit lamentabele vertoning die meer nog dan aan de ogen, pijn deed aan het hart. Niets was er, die namiddag op Schiervelde, slecht weer, dat wel, wind en voorjaarsvlagen, maar verder niets: geen goed voetbal, geen teamspirit, geen leiderschap, en vooral … geen organisatie.
Kop van jut in alle analyses achteraf was Bram Nuytinck, maar eigenlijk speelde het hele elftal die namiddag als een dode parkiet. Ook de supporters waren onderling verdeeld, de ene helft nam het nog op voor Hasi, de andere helft schreeuwde hem buiten, op een gegeven moment gingen ze zowaar onderling op de vuist … ach, het was een dieptepunt, op alle vlakken, een ander woord vind ik er niet voor, …
Hoe anders was het nu, op deze Paaszondag, een quasi vlekkeloze organisatie, een eendrachtig team (dat inderdaad perfect terugplooide bij balverlies), leiderschap van een duo youngsters centraal op het middenveld (eigen kweek!), een vijftal uitgelezen doelkansen, nauwelijks of geen kansen weggegeven, en tja, die ene klasseflits van Hanni, dat doelpunt na een weergaloze, zeg maar Hazardiaanse solo … zo heerlijk mooi … nou, als dat ‘cynisch en klinisch’ is, dan wil ik best nog wel een paar keer ‘cynisch en klinisch’ de drie punten pakken … als wij op 21 mei maar in het geel over de meet rijden … enfin, ik bedoel … op het hoogste trapje staan … in het paars natuurlijk.
Nieuwsreacties zijn tijdelijk niet beschikbaar. We werken aan een volledig nieuwe oplossing die spoedig beschikbaar zal worden gesteld.
