Georges Grün (25 januari 1962) ontpopte zich tot een van de succesrijkste verdedigers van het land, maar een Gouden Schoen veroverde hij nooit. Hij werd vierde in 1985, toen Jan Ceulemans won, en vijfde in 1988, toen Lei Clijsters tot beste voetballer van het jaar werd verkozen.

Georges Grün was een verdediger met offensieve kwaliteiten. Hij was voorstopper of rechtsachter en kwam vooral in die tweede rol aanvallend goed aan zijn trekken. Grün beschikte namelijk over een uitstekende startsnelheid en had met rechts een prima voorzet in huis. Hij was niet erg wendbaar, maar wel kopbalsterk. Hij koppelde spelinzicht aan een goede opstelling. Georges Grün was een intelligente voetballer die ook altijd erg geconcentreerd speelde. Bovendien was hij een bijzonder elegante voetballer. Hij kreeg bij Anderlecht zijn kans van Van Himst en werd door Guy Thys opgepikt bij de Rode Duivels toen Eric Gerets wegviel door de omkoopaffaire Standard-Waterschei.

Georges Grün kende een lange carrière die achtereenvolgens langs Anderlecht, Parma, opnieuw Anderlecht en ten slotte Reggiana liep. Met Anderlecht veroverde hij landstitels in '85, '86, '87 en '95. Hij pronkte bij paarswit ook twee keer met de Belgische Beker. Zowel in '88 als in '89 werd Standard in de finale geklopt met 2-0. Met Parma won Grün in '92 ook de Coppa d'Italia. Merkwaardig overigens dat een gentleman als Georges Grün zich ook in de keiharde Serie A staande hield.

Met Parma kende Grün trouwens zijn grootste internationale succes. In 1993 veroverde hij met zijn Italiaanse club de Europabeker voor Bekerwinnaars door Antwerp op Wembley met 3-1 te verslaan. Datzelfde jaar schreven Grün en Parma ook de Europese Supercup in op het palmares. Thuis verloor Parma weliswaar met 0-1 van AC Milan, maar in San Siro zette het de situatie nog recht met 0-2 winst.

Grün bereikte ook twee Europacupfinales met Anderlecht, maar verloor die telkens. In 1984 werd het twee keer 1-1 in de finale van de UEFA-Cup tegen Tottenham, maar de Engelsen haalden het met de strafschoppen (4-3). In 1990 was Grün van de partij in de finale van de Europabeker voor Bekerwinnaars in Göteborg. In de verlengingen verloor Anderlecht er met 2-0 van Sampdoria Genua.

Grün veroverde 77 caps tussen 1984 en 1995, hij scoorde ook zes keer voor de Rode Duivels. Hij begon zijn interlandcarrière op het EK '84 in Frankrijk en scoorde in zijn allereerste wedstrijd meteen met het hoofd tegen Joegoslavië. Hij was erbij op de WK's van '86 in Mexico, '90 in Italië en '94 in de Verenigde Staten. In de USA scoorde hij in de 1/8ste finales tegen Duitsland, maar België verloor die wedstrijd uiteindelijk met 3-2.

Legendarisch werd Georges Grün vooral vanwege zijn kopbaldoelpunt in de Rotterdamse Kuip, op 20 november 1985. België had de heenwedstrijd van de barrages - met een plaats op het WK in Mexico als inzet - thuis van Nederland gewonnen met 1-0. Op die ijskoude novemberavond zat Grün in de Kuip op de bank, tot hij moest invallen om de eveneens ingevallen reus John van Loen af te stoppen. Maar bij een 2-0 achterstand kopte Grün vier minuten voor tijd een voorzet van Eric Gerets voorbij Hans van Breukelen. Met die 2-1 kwalificeerde België zich voor de Mundial '86 in Mexico, waar de Rode Duivels de halve finales bereikten: een hoogtepunt in het Belgisch internationaal voetbal.