Frank Vercauteren (28 oktober 1956) is een product van het straatvoetbal dat hij leerde op Het Pleintje in Kuregem, een volksbuurt tussen Anderlecht en Molenbeek. Hij bezocht dezelfde school als andere monumenten van het Belgisch voetbal: Rik Coppens en Paul Van Himst.

Hij speelde gedurende bijna zijn volledige carrière voor RSC Anderlecht. In 1966 maakte hij zijn debuut. Al snel werd hij de kleine prins van het Astridpark genoemd. Met zijn kromme voorzetten vanop de flank, zaaide hij terreur in de verdediging van elke tegenstander.

Tot 1987 zou Vercauteren bij de club blijven. Ondertussen won hij de Gouden Schoen in 1983. Hij werd vier keer landskampioen en won tweemaal de Belgische beker. En ook op Europees vlak dikte zijn persoonlijk palmares vlotjes aan: vijf finales waarvan er drie gewonnen werden. Ook de Europese Supercup won hij twee maal.

Vercauteren maakte de grote jaren van Anderlecht mee en speelde in dezelfde ploeg als Rob Rensenbrink, Arie Haan, Ludo Coeck, Juan Lozano, Enzo Scifo, Georges Grün, François Vander Elst en Erwin Vandenbergh. Toch is er één speler waarmee hij een heel speciale band zou ontwikkelen: Jean Dockx. Bij een 4-0 score in de Europese finale tegen Austria Wien verkeerde heel België in euforie. Ook trainer Goethals, die Vercauteren's gebaren maar niet kon begrijpen. Franky wou namelijk plaats maken voor Dockx, die zijn laatste finale zou spelen. Drie minuten voor tijd vond de wissel plaats...

Tussen 1987 en 1990 speelde Vercauteren voor FC Nantes en tussen 1990 en 1993 voor RWDM. Daarna kruisten Dockx's en Vercauteren's paden weer. Beiden dienden hun favoriete club, zij aan zij, in diverse functies. Ze waren zelfs samen trainer eind jaren 90. Hun samenwerking werd uiteindelijk beëindigd door het spijtige overlijden van Dockx. Vercauteren zou echter nog lang zijn club blijven dienen.