In de loop van de jaren '70 en '80 had Sporting een uitstekende lichting getalenteerde Deense voetballers in de rangen. Torsten Andersen, Kenneth Brylle, Henrik Andersen, Per Frimann, Benny Nielsen, Frank Arnesen en uiteraard centraal verdediger Morten Olsen, die bij Sporting op een leeftijd debuteerde waarop de meeste spelers al aan hun afscheid beginnen te denken. Eénendertig jaar was hij toen hij in '80 aankwam, samen met trainer Tomislav Ivic. Tot zijn vertrek in '86 zou hij zich een uiterst nuttige en voorbeeldige speler tonen. Op zijn zevenendertigste stepte hij op, niet om op lager niveau uit te bollen, maar om nog een paar jaar libero te spelen bij F.C. Köln in de Bundesliga. Later zou hij als trainer een paar jaar aan de slag zijn bij het Deense Bröndby, dat hij mee hielp uitbouwen tot een echte profclub.

Toen hij naar Sporting kwam had hij al een hele carrière achter de rug in ons land. Bij zijn aankomst in '72 speelde hij een paar jaar als rechtsachter bij Cercle Brugge alvorens naar RWD Molenbeek te trekken, waarmee hij dezelfde weg aflegde als zijn landgenoot Benny Nielsen. Tevoren had hij in Denemarken de kleuren verdedigd van BK 1901 en Nyköping. Met zijn natuurlijke autoriteit, zijn sobere en efficiente spel gestoeld op een uitstekende fysieke conditie die hij in zijn ééntje onderhield door voor of na de groepstrainingen zelf nog eens door te trainen groeide hij al gauw uit tot een centrale pion in het systeem van Ivic. Als centraal verdediger mocht hij samen met verdedigende middenvelder Ludo Coeck naar voor schuiven wanneer de gelegenheid zich aanbood. Toen Paul Van Himst het roer overnam, verwisselde hij Luka Peruzovic en Olsen onderling van positie. Ook als libero toonde de Deen zich een uitstekende organisator en een elegante speler, die altijd aan het collectief dacht in plaats van aan zichzelf. Met Sporting betwistte hij twee Europese finales. Hij won er één (tegen Benfica) en verloor de ander (tegen Tottenham).