Net als een aantal andere jonge spelers werd Jean Plaskie als midvoor (afkomstig van Haren) binnengehaald bij Sporting, waarbij werd vastgesteld dat hij in die rol niet optimaal rendeerde. Omdat hij al snel bij de reserven terechtkwam, vroeg hij zijn transfer aan. Sporting ging akkoord, maar tot eenieders verbazing bleef de jonge speler bij de club. Toen men hem als vervanger van Martin Lippens als centrale verdediger uitspeelde, bleek dat een onmiddellijk succes.

Met zijn inzet, een uitstekend kopspel en een goed samenspel met Laurent Verbiest op de flank bracht hij het al gauw tot international (33 selecties). Toch rommelde het tussen '64 en '71 voortdurend tussen hem en de club. Na een tactisch dispuut met Pierre Hanon uit bij Dukla Praag werden beide spelers ter verantwoording bij het bestuur geroepen. Daarbij kreeg Hanon het gelijk en werd Plaskie geschorst. Op het eind van het seizoen verkondigde een boze Plaskie dat hij het opstapte, net als Johan Devrindt. Waarop de club een persmededeling verspreidde waarin men aankondigde voorlopig af te zien van de diensten van beide spelers. Uiteindelijk werd het probleem in der minne geregeld en bleef alles kalm tot het seizoen '68-'69, toen een meningsverschil over een grote som geld opnieuw een wig dreef tussen club en speler.

Dit keer bleef de communicatie achttien maand verbroken, tot de bemiddeling van Constant Vanden Stock en Georges Denil beide partijen opnieuw verzoende. Daarop raakte hij ook opnieuw in de belangstelling bij de nationale ploeg, waar Raymond Goethals hem vier keer opeenvolgend selecteerde. Uiteindelijk haakte hij af voor het seizoen '71-'72 onder Kessler na een zware nederlaag op Standard en een verplichte rustperiode omwille van een ernstige blessure aan de voet. Het zou zijn afscheid aan het topvoetbal inhouden.