Column Filip Joos

Elke woensdag laat Sporzajournalist Filip Joos in De Morgen zijn licht schijnen over de voetbalactualiteit. Ook hij kan vandaag niet om het ontslag van Vercauteren heen. Een mooi stukje journalistiek, dat de moeite is om lezen.



In Nederland is Franky Vercauteren voor eeuwig en altijd gebrandmerkt als matennaaier, omdat hij, back in the eighties, in de eerste testmatch tegen Oranje Willem Kieft een rode kaart aansmeerde. Ik was twaalf, het woord matennaaier was me totaal onbekend, maar voor mij en mijn vriendjes was Vercauteren een held, nooit stonden we verder van de Groot-Nederlandse gedachte dan tijdens die opwindende derbydagen. Dat in de terugmatch Georges Grün ons vlak voor affluiten naar Mexico kopte, is nationale sportgeschiedenis. Dat Vercauteren in Brussel, in zijn Astridpark, de enige goal van de avond maakte, is zo goed als verdwenen uit het collectieve geheugen.

Het is het lot van de voetballer die zichzelf tot trainer recycleert: je daden op de bank overschaduwen die van eertijds op het veld. Johan Cruijff is een zeldzame uitzondering, maar die is erin geslaagd als coach trouw te blijven aan de idealen die hem ook als speler groots maakten, dat is weinigen gegund.

Vercauteren is nu voor iedereen jonger dan 25 de trainer die Anderlecht niet dartel kon laten voetballen, de man die ondanks twee titels niet al te eervol ontslagen werd. Zijn voorzet naar Erwin Vandenbergh in Nou Camp, waarmee de Rode Duivels de openingsmatch van de Mundial in ’82 wonnen? Doet nog vaag een belletje rinkelen, die banaanbal waarop Vercauteren het patent had, en die de Argentijnen en de wereld die dag met verstomming, j zelfs verkromming sloeg.

Of een jaar later, Vercauterens boogbal in het Estadio Da Luz, hartje Lissabon, waarop Juan Lozano in duikvlucht en zowaar met het hoofd Anderlecht de Europacup bezorgde? Gewist uit ons aller memorie. Zijn wereldgoal tegen Denemarken weer een jaar later, op het EK in ’84? Gone with the wind.

De voetballer Vercauteren had een voorzet in zijn linkerbeen die de hele wereld hem benijdde. Ik kan me alleen maar voorstellen hoe hij zich gevoeld moet hebben, daar op die bank, wanneer de zoveelste onschadelijke dwarrelbal van op de flank richting spitsen (om eerlijk te zijn, meestal: spits) werd gestuurd. Een beetje zoals de leraar die in Den Haag het Groot Dictee der Nederlandse Taal wint en de dag erop in de klas zijn leerlingen naarstig “wordt jij visser?” zit neerpennen. Een mens zou voor minder hoofdschuddend naar zijn werk gaan.

Inslaan als een bom deed het nieuws van Vercauterens ontslag niet, Anderlecht voetbalde gewoon al lang te stroef. Toch is er bij zo’n C4 altijd wel collateral damage. Een van de bomscherven kwam op Antwerpen terecht. Harm Van Veldhoven heeft er bij het trotse Germinal Beerschot een moeilijk seizoensbegin opzitten. Veel blessures, spelers die uit vorm zijn, tegenvallende resultaten, af en toe werd het oefencomplex op de Wilrijkse pleinen zelfs ingeruild voor een wat meer beschutte werkomgeving, uit angst voor boze supporters. Tot overmaat van ramp speelt zijn ex-club Cercle de pannen van het dak, en wordt zijn opvolger daar, volkomen terecht, geroemd om zijn verfrissende manier van coachen.

Dan speel je eindelijk eens de perfecte match, klop je Anderlecht met mooi en passioneel voetbal, en dan word je verbannen naar pagina zeven van het sportkatern, omdat het bestuur in Anderlecht nu echt, na een half mislukte generale repetitie van een dikke maand geleden, zijn coach aan de deur heeft gezet. Weg de weerklank die je prestatie verdient.

Harm Van Veldhoven is een grensgeval, geboren in de grensstreek met Nederland, op Oranjebodem, maar eigenlijk meer dan een halve Belg. We kunnen het hem niet kwalijk nemen als deze dagen een oerhollandse gedachte door zijn hoofd flitst: wat een matennaaier, die Vercauteren.

Bron: De Morgen