Column: 30 jaar geleden

WEBSITE - OPINIES April 1987.  Ik zal het nooit vergeten.  Het moet de elfde geweest zijn, een zaterdagavond, in Waregem.  Ongeveer halfweg de eerste helft gaat Desloover van Waregem in een banaal duel met gestrekt been over de bal en plant zo zijn voet op het steunbeen van Juan Lozano dat als een lucifer in twee breekt. 
 

Dubbele open beenbreuk luidt het verdict, maar dat horen we pas na de match op  de radio.   
“We”, dat zijn de toeschouwers, in dit geval de supporters die die avond in de “kop” staan van Anderlecht.
 
In die jaren lag er nog een atletiekpiste rond het veld van Waregem, waardoor we relatief ver van het incident af stonden. 
Het was dan ook niet meteen duidelijk dat er iets “ergs” gebeurd was.  Een overtreding.  Ref fluit.  Vrije trap.  Business as usual. 
 
Een paar tellen lang staan wij nog nietsvermoedend naar de fase te kijken.  Lozano ligt kronkelend op de mat, maar dat kan natuurlijk ook een stukje theater zijn, om Desloover een kaart aan te smeren.  
 
Dan zien wij ineens een paar toegesnelde maats wild aan het gesticuleren slaan.   Gudjohnson, geloof ik, maakt meteen het vervangingsgebaar naar de bank, een compleet verbouwereerde Vercauteren slaat de handen voor de ogen en loopt half in paniek weg. 
 
Ook de ref lijkt zich pas in tweede instantie bewust te zijn van het onherroepelijke van wat net is gebeurd, en trekt met enige vertraging alsnog de rode kaart voor Desloover, een beslissing die aanvankelijk luid gecontesteerd wordt door het Waregemse publiek. 
 
Maar ook dat protest sterft uit, als Lozano minuten later nog steeds op het grasveld ligt, omgeven door artsen en verzorgers van beide teams, en uiteindelijk op een draagberrie van het veld gedragen wordt. 
Nog eens tien minuten, misschien een kwartier later, zien wij achter de tribune aan de overkant van het stadion een ambulance wegrijden.  Iedereen weet: die voert Lozano weg. 
 
Sociale media waren er nog niet, naar een diagnose hadden we het raden, maar we wisten zonder het te weten dat er meer aan de hand was dan een spierscheur of een verdraaide knie … en zonder dat het werd uitgesproken, was er de angst: zien we die ooit nog terug op een voetbalveld?
 
De plaats van Lozano in het elftal werd ingenomen door Luc Nilis, symbolisch haast, als een aflossing van de wacht - sterren komen, sterren gaan - en uiteindelijk hebben we die partij (dacht ik) nog wel gewonnen, al had dat nog weinig invloed op de begrafenisstemming die voor de rest van de match heerste op die wat ongezellige staantribune in het Regenboogstadion.
 
Voor de jongeren onder ons die Lozano alleen van naam kennen: ik denk dat ik niet overdrijf als ik schrijf dat hij één van de mooiste en beste voetballers was die ooit voor Anderlecht speelden, een beetje het prototype van de technisch vaardige speler die traditioneel met Anderlecht geassocieerd wordt, balvast, dribbelvaardig en lichtvoetig, links én rechts feilloos trappend …
 
Hij was dan wel Spanjaard van geboorte, in feite leek hij, met zijn goddelijke, Braziliaans aandoende flair, toch vooral in de wieg gelegd voor sambavoetbal.
 
Waarlijk een lust voor het oog was bijvoorbeeld de manier waarop hij tegenstanders in de wind zette, of er op techniek en snelheid van wegliep, waarbij hij ook de uitzonderlijke gave bezat om, met de bal aan de voet, in de versnelling nog een tweede keer te versnellen.
 
Maar wat hem misschien nog het meest typeerde, was zijn ontwapenende spelvreugde: Lozano leek zich op een voetbalveld vooral te amuseren, zelden een speler gezien die zo intuïtief, zo bevrijd voetbalde, … alsof het Park zijn tuin was en hij gewoon lekker met wat vriendjes ging sjotten …
 
… tot die dramatische avond dus in april 1987, toen die vermaledijde verdediger van Waregem met één lompe actie een vroegtijdig einde maakte aan de carrière van één van de wonderlijkste talenten die ooit op onze velden te zien waren.
 
Wie hem nooit aan het werk gezien heeft, maar zich toch een beeld wil vormen van de artiest “Lozano”,  kan op youtube nog wel wat beeldmateriaal uit de oude doos vinden (o.a. van de finale van 1983, tegen Benfica).  Ook van het incident Desloover/Lozano circuleert overigens ergens een filmpje op youtube.  (En onder de rubriek ‘sterspelers’ vindt u ook een mooi portret van hem op deze site).
 
Maar de reden waarom ik in eerste instantie aan dit stukje begonnen ben, is toch vooral deze vraag: werd Lozano in die 30 jaar die sindsdien voorbij zijn gegaan, ooit nog in de bloemetjes gezet door de club?  Kwam hij ooit nog terug op het veld om de aftrap te geven van een thuismatch? 
 
Ik kan me vergissen, maar ik dacht het niet. 
 
En de vraag die hieruit voortvloeit: zouden deze play-offs niet een uitgelezen moment zijn om dit recht te zetten? 
 
Voor de thuismatch tegen Charleroi is het nu wel een beetje kort dag, maar misschien … als er straks een titelmatch aankomt (ik weet het, het is nog niet zover … hout vasthouden … steeds met twee woorden blijven spreken), maar als het dus zover komt … zou het dan geen uitstekende gelegenheid zijn om hem, Juan Lozano, nu, dertig jaar na datum, nog eens uit te nodigen? 
 
In zekere zin is deze vraag te lezen als een oproep aan het adres van de club: nodig hem nog eens uit …

Als hij weigert, vraag het dan een tweede keer.  Weigert hij nogmaals, vraag het dan een derde keer.  Vraag het desnoods tien keer. 
Wil hij het niet doen voor de club, dan misschien voor de supporters, die hem, dat weet ik haast zeker, niet vergeten zijn en die hem (dat weet ik ook zeker) zouden onthalen met een staande ovatie … een vol stadion dat zijn naam nog eens scandeert, … ik ben een sentimentele mens, ik weet het, … maar zou hij dat niet verdienen?