Analyse: twee brilscores op rij

OPINIES Hoewel Anderlecht met 52 eenheiden nog steeds ruim op kop staat op vlak van gemaakte doelpunten, kwam het de laatste twee wedstrijden niet verder dan 0-0. Het was twee jaar geleden dat Anderlecht twee competitiewedstrijden op rij niet wist te scoren.

​Tegen tien man van Standard verzamelde Anderlecht nog tal van kansen. Tegen Lokeren creëerde het werkelijk niets. Anderlecht voetbalde traag en inspiratieloos, vond geen antwoord op het blok van de nummer twaalf uit onze competitie.

De laatste keer dat Anderlecht twee competitiewedstrijden op rij niet scoorde, was op 25 januari en 1 februari 2015. Bijna op de kop twee jaar geleden dus. Waar loopt het fout?

Adrien Trebel

Trebel heeft zich op korte tijd in de paars-witte basis geknokt. Het is een type dat niet meer in onze kern zat: een loper, een vechter. Hij zou Youri Tielemans en Leander Dendoncker tegelijkertijd het vuur aan de schenen leggen en hen af en toe een wedstrijd rust gunnen.

Zowel tegen Standard als tegen Lokeren stonden ze echter samen op het middenveld. Tielemans schoof naar voor, waardoor Trebel in de plaats kwam van een creatievere voetballer. Nog een werkvoetballer erbij.

​​​​​​​Roemeense flanken

Dan moet die creativiteit en genialiteit van de flanken komen. Van Nicolae Stanciu en Alexandru Chipciu in deze twee wedstrijden. Dertien miljoen euro. De allerduurste en de (gedeeld) op acht na duurste transfer uit de clubgeschiedenis.

Over Stanciu schreven wij in augustus dit: “We twijfelen er niet aan dat Stanciu een goede voetballer is en een meerwaarde kan zijn voor Anderlecht. Maar gaat paars-wit haar transferrecord verpulveren voor iemand van 23 die één goed seizoen afwerkte in een kleine competitie als de Roemeense? Wellicht niet.”

Nou, daar zaten we behoorlijk naast. Je ziet meteen dat Stanciu kan voetballen. Maar dat zag je van Marko Marin en Filip Djuricic ook vanaf de eerste seconde. Ook bij die twee bleven we denken en hopen dat ze zouden ontploffen. Tegen beter weten in. Wachten op Godot.

We moeten en zullen blijven hopen dat Stanciu nog ontploft, maar met het progressieve transfer- en salarisbedrag, hebben we onszelf wel behoorlijk buitenspel gezet.

​​​​​​​Chipciu valt voorlopig vooral op met zijn defensieve discipline. Niet met zijn flitsen. Het is ons niet helemaal duidelijk hoe die al zeven assists verzamelde. Wellicht zitten afleggertjes naar een Pools fenomeen daar voor iets tussen.

​​​​​​​Centrale verdediging

Als het moet herhalen we het nog twintig jaar: goed voetbal begint van bij je centrale verdedigers en in feite zelfs van bij je doelman. De passes van Bram Nuytinck en Uros Spajic waren vrijdag weer om van te huilen en samen te vatten in drie categorieën: naar elkaar, naar Boeckx of richting tribune.

Het is wellicht daarom dat René Weiler aandrong op de komst van Rubén Martinez. Opgeleid bij Barcelona, gedrild om voetballende oplossingen te zoeken. Een voetballende verdediger halen was te simpel geweest.

Ook Kara Mbodj of Olivier Deschacht gaan dat probleem niet oplossen. De kans dat we Hannes Delcroix dit seizoen op het veld zien is klein.

Leander Dendoncker

De enige oplossing voor dit chronische probleem, was ook vrijdag de reddingslijn geweest. Dendoncker een rij achteruitschuiven, Tielemans naast Trebel en een creatievere speler erbij gooien.

Wat hadden we te verliezen? Een half punt in play-offtermen. De meeste paars-witte fans hadden dat half punt graag ingeleverd om toch wat voetbal te zien te krijgen. De angst om te verliezen was groter dan de drang om te winnen.

​​​​​​​Tegen godbetert Lokeren. Wat gaat dat geven in de play-offs? Je kan redeneren dat de topclubs meer ruimte zullen weggeven, maar wat als Club Brugge of AA Gent op voorsprong komt en nadien ‘goed in blok speelt?’

Misschien zijn we te streng. Twee keer twee wedstrijden op rij zonder doelpunt op twee jaar tijd. Plek twee op drie punten van Club Brugge. Alles kan nog. Maar het voetbal mag toch dringend wat beter.